Wanneer, op 23 mei ?

De berichten dat menige sport binnenkort weer, met aanpassingen, beoefent kan worden dat heeft de gemoederen bij de duivenliefhebbers danig in beroering gebracht. Wanneer kunnen we beginnen wordt zich afgevraagd. Iedereen is opeens actief. Men ziet ze bij goed weer de duiven lossen als voorbereiding op het grote gebeuren. Zelf heb ik ook een begin gemaakt. Vanmorgen om half acht sjeesde ik met 24 weduwnaars in mijn auto over de autobaan richting Maastricht. Het was stil en rustig op de baan. Geen gejakker van ander verkeer. Mijn gedachten dat we misschien op 23 mei a.s. weer onze duiven kunnen gaan inkorven voor de wedvlucht dat deed me vergeten dat ik diverse weken alleen in huis opgesloten was. Maar dat was ik niet alleen. Heel dankbaar ben ik zelfs dat ik niet ergens in een ziekenhuis op een intensive care lig. Dat mijn leven door de corona heel anders werd dan dat ik gewend was, dat heb ik gemerkt. Soms had ik weken dat ik ongeveer vijf mensen van anderhalve meter afstand zag. Met de drie honden erbij waren dat acht wezens. Verder zag ik alleen mensen via Wats App of Skype. Het “stuif eens in” bij mij dat lag stop. Niemand durfde bij me binnen te wippen om een praatje te komen maken. Ja, zelfs het wandelen in de buitenlucht dat stuitte al op problemen. Opeens realiseerde ik me dat die kleine genoegens enorme impact op mijn leven had. Even de haren laten knippen bij de kapper of naar de pedicure dat waren uitstapjes die me een paar gezellige uurtjes verschaften. Ik heb niet veel haren meer op mijn hoofd maar nu lijkt die op een ragebol. Ik heb vanmorgen, na dat ik had gedoucht, geprobeerd of ik überhaupt bij mijn tenen kwam. Ik had daar geen idee van maar wonderwel lukte dat ook nog. Maar moeilijker was het om mijn nagels te knippen zonder in m’n vlees te snijden. Ik wil niet zeuren maar tijdens de corona is er nu eenmaal niemand die tegen me gezegd heeft dat ik eens moest ophouden met dat gezeik. Het zijn verwarrende tijden. Gezien de situatie dat er nog vele mensen tegen de dood vechten, en dat verzorgingshuizen op slot staan terwijl mensen daar iedere minuut van de dag uitkijken naar het bezoek van dierbaren, dan schaam ik me bijna als ik zou zitten te emmeren dat ik niet met duiven kan spelen. Maar hoe dan ook, de wereld draait door en we krijgen weer grip op het normale leven. Als we op 23 mei het duivenseizoen kunnen openen dan kunnen we nog tot oktober toe met duiven spelen. Laten we het hopen! Natuurlijk is het dan pijnlijk geweest dat de corona ons het plezier tot nu toe flink heeft vergalt. Maar dat zullen we dan maar gauw vergeten.

Pie.